Dag 2 - Phnom Penh

Phnom Penh, de 2e dag.

Dit was onze laatste dag in Phnom Penh. De tijd vliegt om. Op basis van de informatie op internet en uit de reisgids hadden we ons voorgenomen om vandaag nog drie bezienswaardigheden te bezoeken: het koninklijk paleis, de nationaal museum en het genocide museum.

We hebben ons echt gehaast om binnen een uurtje ons ontbijtje naar binnen te werken om op tijd bij het paleis te zijn. Voor de intimi: de hele tijd speelde het lied "De koning komt, het is tien uur" door ons hoofd, dus we hebben onze stinkende best gedaan om er om 10 uur te zijn. Wie kwam er? Niet de koning. Misschien was hij wel thuis, maar hij liet op zaterdagochtend mooi zijn neus niet zien. Hij zal ook wel moeten uitslapen na een vermoeiende week. ;-)

Het bezoek aan het paleis was zeer de moeite waard. Het paleis en de zilveren pagode vormen voor de bezoekers één geheel. We hadden jullie graag laten delen in de bijzondere schatten van het paleis en de pagode, maar binnen fotograferen was verboden en er werd streng op toegezien.

Het zijn prachtige gebouwen waaraan veel aandacht wordt besteed. De bij het paleis staande graftombes zijn heel eenvoudig grijs van kleur, maar wel mooi bewerkt. Binnen de ommuring van het paleis staat ook nog een gebouw uit de tijd van Napoleon. Dit gebouw wordt gerenoveerd, dus daar was weinig van te zien.

Via een poort in een ruim een halve meter dikke muur kwamen we op de binnenplaats van de zilveren pagode. Opnieuw veel mooie en goed onderhouden gebouwen en binnen de muren van de pagode zelf heel veel gouden en zilveren boeddha's die door bezoekers geschonken zijn als gift voor de smaragd groene Boeddha die prachtig is gemaakt.

Om de pagode staat een metershoge muur die op mooie wijze beschilderd is. Deze schilderingen worden ook gerestaureerd, maar zijn het aanzien nu al meer dan waard.

Na een verkwikkende kop thee en koffie in een heerlijk airconditioned restaurant, togen we naar het nationaal museum. Bij de foto's van vandaag doen we ook een printscreen van de temperatuur. Daarop kunnen jullie zien dat we ons niet aanstellen. We zijn echte bikkels, het was vandaag een gevoelstemperatuur van 41 Celsius.

Het is in één woord jammer dat de conservator van het museum zeer waarschijnlijk een niet westerse inslag heeft. Er staan zoveel mooie dingen die op een prachtige wijze tentoongesteld zouden kunnen worden. Helaas is dat niet zo. Dat geldt overigens ook voor de uitstallingen in het koninklijk paleis en de zilveren pagode. Er is zoveel cultureel erfgoed en het staat echt te verstoffen. Het is een warm land, het is er stoffig, het heeft zich in veel opzichten gelukkig (nog) niet aangepast aan onze westerse gehaastheid, maar een beetje meer lijn in het historisch bezit zou volgens deze amateurs geen kwaad kunnen. We zijn wel een beetje ondeugend geweest. Op veel plaatsen stond een plaatje met iets van een fotocamera met een streep er door. Maar ja, we spreken geen Cambodjaans of Internationaals, dus hebben we hier en daar toch maar een foto gemaakt, al hadden we het vermoeden dat het betekende dat je niet mocht fotograferen. Op internet hebben we gelezen dat je, als je 1 dollar mee betaald, je wel mag fotograferen. Dus wie weet, misschien zal het bij ons wel bij de prijs inbegrepen.

Na het museum hebben we heerlijk Libanees geluncht. Echt een verkwikking voor het lichaam en de ziel.

We hadden die opkikker wel nodig, want als laatste stond Tuol Sleng op ons lijstje. na een ritje door de stad met de tuk-tuk kwamen we bij deze voormalige school die door het bewind van de Rode Khmer als doorgangslager werd gebruikt voor alle subversieve individuen. Als de Khmer zei dat je met de vijand had geheuld kon je ontkennen, dan was je een leugenaar en werd je naar de Killing Fields gestuurd. Bekende je, dan was je een verrader en werd je ook naar de Killing Fields verbannen. Ruim 3 miljoen Cambodjanen schijnen het slechts vier jaar durende regiem niet te hebben overleefd. De gruwelijkheden zijn te bizar om te beschrijven. Een baby in de lucht gooien en als een kleiduif uit de lucht schieten is maar een van de zaken die we op foto's zagen. Mensonterende toestanden en dat nog maar zo kort geleden.

Om vier uur waren we terug in het hotel. Het was heerlijk om in de oase van het hotel terug te keren en bij het zwembad van een drankje te genieten. We hebben duizenden redenen voor dankbaarheid.

Morgen reizen we door naar Siem Reap (spreek uit: Sjem Riep), onze laatste pleisterplaats. Een rit van 6 uur met de bus, ook maar weer ongeveer 250 kilometer. De bus is geboekt en om 8 uur worden we opgepikt bij het hotel. Om kwart voor negen vertrekt de bus dus verwachten we rond drie uur in de middag in het hotel te zijn. Als het meezit morgen nog wel een verslagje, maar reken er niet al te vast op. Vanuit Siem Reap zullen we onder andere de Ankor Wat bezoeken. Dit schijnt voor velen het hoogtepunt van een bezoek aan Cambodja te zijn. Voor ons kan de reis nu al niet meer stuk, dus alles wat we krijgen is slagroom op de taart.