De treinreis door Vietnam

We zitten nu in de trein naar Hue.
Na een nacht met weinig slaap hadden we vanmorgen te weinig tijd om te klagen bij de directie van het Sheraton hotel (het was een andere naam, maar het had de allure). Ik werd wakker gehouden door het geluid van het aanslaan en koelen van de koelkast op onze kamer. Het leek op het geluid van een Hilti klopboormachine. Guus doet gewoon z'n oren uit en die snurkt gewoon lekker door. Het bewijs dat elk nadeel ook weer zijn voordeel heeft.
Maar ach, we hadden de vorige avond nog geen 100 dollar afgerekend voor een voortreffelijk diner, het ontbijt en de overnachting in dit paleis en dat totaal voor 2 personen.
Nu zittend in de trein, kijkend naar eindeloze reistvelden, buffels, eendenkwekerijen, dorpjes, bouwval, teveel om op te noemen, lukt het ons bijna niet om foto's te maken omdat de ramen een beetje vuil zijn.
Grappig is dat zelfs bij de kleinste spoorweg overgangetjes een mevrouw staat die de spoorbomen bedient. De afstand van Hanoi naar Saigon is 1100 km. Kan je nagaan hoeveel vrouwtjes er nodig zijn.
De trein raakt steeds voller. We begonnen met z'n 2en in een coupe met 2x 2 stapelbedden, bij elk station veranderde de samenstelling en nu ik dit schrijf zitten we met 7 personen in dit hokje. Guus is naar boven verhuisd en zit in een hoekje te lezen.
Guus is ook aan't overdenken hoeveel van die lieve schattige kleine Vietnamese kindertjes hij wil gaan adopteren. 2 of 20, maar 200 zou ook een optie kunnen zijn. Als we zien hoeveel kippen ze in een mandje krijgen, of hoe ze zo'n scootertje torenhoog opladen, moet het toch niet al te moeilijk zijn om hier iets op te vinden.
Ik denk dat het er dik in gaat zitten dat Guus zijn kleinkinderen, opa en hun speelgoed moeten gaan delen met nieuwe neefjes en nichtjes.
Zelf ben ik aan't nadenken om een bordje te maken met de mogelijkheid om met die lange, kale, oude man op de foto te mogen voor 500 Vietnamese dong is ongeveer 2 1/2 cent, schiet lekker op.
We rijden nog steeds. Het is nu 15.00 uur, in onze coupe wordt het steeds drukker. Het lijkt een beetje een kippenhok, letterlijk en figuurlijk. De zakken met gekookte eieren gaan open en het is dus eierentijd, wij delen mee in de vreugde. Wij en zij snappen niks van elkaar, vervolgens wordt er beleefd naar elkaar gelachen, ozo gezellig. Vietnamezen schreeuwen graag naar elkaar, dan lijkt het een enorme ruzie, maar omdat ze erbij lachen zal het wel gezellig zijn.
Het is nu bijna 17.00 uur. Nog 3 uur. Wat weer heel grappig is dat een meisje in onze coupe een kleverige koek ingepakt in bananenbladeren wilde gaan eten, een van de andere jongens zegt wat en de zak gaat open en vervolgens zitten we met z'n 9en koek te eten.
Het wordt wel kouder, de airco staat nog steeds aan in de trein. Niet helemaal behaaglijk.
Het is nu 22.30 uur we hebben net in ons nieuwe hotel in Hue gegeten.
Het was een lange dag, maar we hadden dit niet willen missen, een dag optrekken met deze jonge Vietnamezen.